१९ वर्षीया जुडो खेलाडी सोनिया भट्टलाई जापानमा हुने टोकियो ओलम्पिकमा खेल्ने अवसर जुर्छ भन्ने पूर्ण विश्वास थिएन।
यद्यपि, वाइल्ड कार्डको लागि आफ्नो नाम पनि पठाइएको भने थाहा थियो।
आफूभन्दा सिनियर र अनुभवी खेलाडीको नाम समेत नेपाल ओलम्पिक कमिटीले सिफारिस गरेका कारण उनलाई ओलम्पिक खेल्ने पाउँछुजस्तो लागेको थिएन।
तर जे विश्वास थिएन, त्यही भयो। सोनियाले वाइल्ड कार्ड पाइन्।
सुटिङकी कल्पना परियारसँगै सोनिया पनि शुक्रबार ओलम्पिकमा खेल्न जापान प्रस्थान गरिसकेकी छिन्।
जब वाइल्ड कार्ड पाएको थाहा पाइन्…
सोनियालाई वाइल्ड कार्ड पाउँछु भन्ने विश्वास नै थिएन। तर जब थाहा पाइन्, अक्क न बक्क भइन्। के गर्ने कसो गर्ने कौतूहल भयो।
‘प्रशिक्षणमा मभन्दा सिनियर दाइ हुनुहुन्थ्यो, त्यसैले मेरो वाइल्ड कार्ड आउँछ भन्ने विश्वास थिएन। नसोचेको खबर आउँदा कस्तो रियाक्ट गर्ने नै थाहा भएन’, ओलम्पिकमा खेल्ने निश्चित हुँदाको क्षणबारे सोनियाले भनिन्, ‘एकदमै खुसी लाग्यो। तर, नसोचेको कुरा हुँदा हाँस्ने कि रुने भएको थियो।’
आफ्नो लागि वाइल्ड कार्ड आएको जानकारी पाउनेबित्तिकै सोनियालाई कसलाई सुनाऊँ भयो।
सुरुमा देवु (थापा) गुरुलाई फोन गरिन् त्यसपछि मम्मीसँग खुसीको खबर सुनाइन्।
‘गुरुले अब राम्रो भयो। प्रशिक्षणमा दुवै जना पुलिसको नै थियौ जसले खेले पनि खेल्ने हो राम्रो गरेर आऊ भन्नुभयो।’, उनले भनिन्।
उता खुसीको खबर सुनाउन मम्मीलाई फोन गरेकी सोनिया सुरुमा त बोल्नै सकिनन्।
‘उताबाट मम्मी के भो, के भो भन्नुहुन्थ्यो म बोल्नै सकेको थिइनँ। पछि मम्मी मेरो वाइल्ड कार्ड आयो नि भनेँ’, सोनियाले आमाको भनेको कुरा सुनाइन्, ‘उहाँले तँ डराइराखेको थिइस्, मैले भनेको थिएँ नि! आमाले भनेको कुरा कहिले गलत हुँदैन भनेर।’
अरुले पनि हौसला दिए
ओलम्पिकमा जाने निश्चित भएपछि चिनजानको सबैले सोनियालाई सफलताको कामना दिएको उनी बताउँछिन्।
‘राम्रो खेलेर आउ भनेका छन्। साथीहरुले पनि तिमी त ठुलो मान्छे भएछौँ, ओलम्पिक खेल्ने भइसक्यौ भन्छन्’, लजाउँदै सोनियाले भनिन्, ‘त्यस्तो सुन्दा आफूलाई जिस्काएजस्तो लाग्ने। यता उता आफ्नो फोटो, म्यासेज देख्दा पनि खुसी लाग्ने रहेछ।’
***
खजुरादेखि टोकियोसम्म
मध्यपश्चिमेली सहर नेपालगन्ज नजिकै रहेकाे खजुरा गाउँपालिका वडा नम्बर २ की सोनियाले जुडो खेल्न थालेको एक दशक हुन लागिसक्यो।
सुरुमा जुडो उनले गाउँमै झण्डै ३ वर्ष सिकिन्। पछि घरभन्दा ८ किलोमिटर टाढा नेपालगन्ज रंगशालामा पुगेर दलबहादुर र विजय गुरुसँग प्रशिक्षण लिन थालिन्।
१० वर्षको उमेरमा ३ कक्षामा पढ्दादेखि नै उनले जुडो खेल्न थालेकी थिइन्।
उनले भनिन्, ‘त्यो बेला म खेल्न जान थालेपछि गाउँका अन्य साथीहरु पनि जान थाले।’
सुरेश र पार्वतीको जोडीको तेस्रो सन्तान सोनियाका दुई दिदी र एक भाइ छन्।
अरुले पनि हौसला दिए
ओलम्पिकमा जाने निश्चित भएपछि चिनजानको सबैले सोनियालाई सफलताको कामना दिएको उनी बताउँछिन्।
‘राम्रो खेलेर आउ भनेका छन्। साथीहरुले पनि तिमी त ठुलो मान्छे भएछौँ, ओलम्पिक खेल्ने भइसक्यौ भन्छन्’, लजाउँदै सोनियाले भनिन्, ‘त्यस्तो सुन्दा आफूलाई जिस्काएजस्तो लाग्ने। यता उता आफ्नो फोटो, म्यासेज देख्दा पनि खुसी लाग्ने रहेछ।’
***
खजुरादेखि टोकियोसम्म
मध्यपश्चिमेली सहर नेपालगन्ज नजिकै रहेकाे खजुरा गाउँपालिका वडा नम्बर २ की सोनियाले जुडो खेल्न थालेको एक दशक हुन लागिसक्यो।
सुरुमा जुडो उनले गाउँमै झण्डै ३ वर्ष सिकिन्। पछि घरभन्दा ८ किलोमिटर टाढा नेपालगन्ज रंगशालामा पुगेर दलबहादुर र विजय गुरुसँग प्रशिक्षण लिन थालिन्।
१० वर्षको उमेरमा ३ कक्षामा पढ्दादेखि नै उनले जुडो खेल्न थालेकी थिइन्।
उनले भनिन्, ‘त्यो बेला म खेल्न जान थालेपछि गाउँका अन्य साथीहरु पनि जान थाले।’
सुरेश र पार्वतीको जोडीको तेस्रो सन्तान सोनियाका दुई दिदी र एक भाइ छन्।
अरुले पनि हौसला दिए
ओलम्पिकमा जाने निश्चित भएपछि चिनजानको सबैले सोनियालाई सफलताको कामना दिएको उनी बताउँछिन्।
‘राम्रो खेलेर आउ भनेका छन्। साथीहरुले पनि तिमी त ठुलो मान्छे भएछौँ, ओलम्पिक खेल्ने भइसक्यौ भन्छन्’, लजाउँदै सोनियाले भनिन्, ‘त्यस्तो सुन्दा आफूलाई जिस्काएजस्तो लाग्ने। यता उता आफ्नो फोटो, म्यासेज देख्दा पनि खुसी लाग्ने रहेछ।’
***
खजुरादेखि टोकियोसम्म
मध्यपश्चिमेली सहर नेपालगन्ज नजिकै रहेकाे खजुरा गाउँपालिका वडा नम्बर २ की सोनियाले जुडो खेल्न थालेको एक दशक हुन लागिसक्यो।
सुरुमा जुडो उनले गाउँमै झण्डै ३ वर्ष सिकिन्। पछि घरभन्दा ८ किलोमिटर टाढा नेपालगन्ज रंगशालामा पुगेर दलबहादुर र विजय गुरुसँग प्रशिक्षण लिन थालिन्।
१० वर्षको उमेरमा ३ कक्षामा पढ्दादेखि नै उनले जुडो खेल्न थालेकी थिइन्।
उनले भनिन्, ‘त्यो बेला म खेल्न जान थालेपछि गाउँका अन्य साथीहरु पनि जान थाले।’
सुरेश र पार्वतीको जोडीको तेस्रो सन्तान सोनियाका दुई दिदी र एक भाइ छन्।
