लुम्बिनी सांस्कृतिक नगरपालिका–१०, महिलवार बसोबास भएकी शोभावती पाल सानैदेखि ढकिया बुन्थिन्। वनजंगल र खोला किनारमा पाइने कास र मुझको ढकिया थारु समुदायका महिलाहरूको परम्परागत पेसा हो।

परिवार र छिमेकका अग्रजहरूको सिको गर्दागर्दै शोभावतीले १० वर्षको उमेरमै ढकिया बुन्न सिकिन्। थारु समुदायमा विवाह उत्सव र पूजापाठमा ढकियाको प्रयोग अनिवार्य मानिन्छ। बिहेपछि छोरीहरू घर जाँदा ढकियामा विभिन्न कोसेली राखेर लैजाने परम्परा छ।

घरमा दाल, चिउरा, चामल, तरकारी, फलफूल जस्ता दैनिक उपभोगका वस्तु ढकियामा राख्ने गरिन्छ।

थारु समुदायको पहिचान बनेको ढकिया अन्य समुदायमा पनि प्रयोग हुन्छ। सजावटका लागि पनि राख्ने चलन छ। बनाउने चाहिँ थारु महिलाले नै हो।

ढकियामात्रै बनाइने कास र मुझबाट अचेल टोपी, फूलदानी, पेन होल्डर, ट्रे, हटकेस, डस्टविन जस्ता वस्तु पनि बनाउन थालेपछि परम्परागत सीप व्यवसायका रूपमा फस्टाएको छ।